Historia ziemi nyskiej sięga początków państwa Polskiego. Żeby przybliżyć jego historię musimy się cofnąć w mroki średniowiecza, do początków nowożytnego osadnictwa na ziemi nyskiej.
 |
 |
 |
Pierwsze zapiski o tych terenach odnajdujemy w bulli protekcyjnej papieża Hadriana IV z 1155 roku. Wymieniony jest tam gród w Otmuchowie. Należał on, podobnie jak pobliskie Bardo, do systemu grodów, które umacniały południową granicę dzielnicy śląskiej. Można przypuszczać, że kasztelania otmuchowska stanowiła już wówczas uposażenie biskupstwa wrocławskiego. Od samego początku biskupi prowadzili tutaj aktywną działalność osadniczą i gospodarczą. Działania te powodowały niejednokrotnie ostre spory z książętami wrocławskimi, władającymi dzielnicą śląską. Kres tym sporom położył przywilej wydany 23 czerwca 1290 roku przez Henryka IV Probusa (Prawego). Ten, znajdujący się na łożu śmierci, ostatni wielki władca dzielnicy śląskiej, zrzekł się wszelkich praw do kasztelani otmuchowskiej, czyniąc z niej suwerenne księstwo, podległe pełnej władzy biskupów wrocławskich z prawem bicia własnej monety (1268 r.). Henryk IV podjął próbę zjednoczenia podzielonej na dzielnice Polski. Niestety, jego zamierzenia przerwała przedwczesna śmierć. Dzielnica śląska jako dziedziczna, zaczęła wówczas podlegać coraz większemu rozdrobnieniu. Śląskie księstwa traciły coraz bardziej na znaczeniu. Sytuacja księstwa biskupiego była zupełnie odwrotna. Nie podlegało ono żadnym podziałom, jako że nie było dziedziczne i zyskiwało coraz bardziej na znaczeniu. Pierwszym biskupem, który przyjął tytuł księcia nysko-otmuchowskiego był Henryk I z Wierzbna (1302-1319). Przywilej Henryka Probusa dał początek trwającej ponad 500 lat historii księstwa kościelnego, wyjątkowego w tej części Europy. Historia księstwa, podobnie jak regionu, jest bardzo interesująca. W roku 1290 stolicą księstwa staje się Nysa.
W pierwszej połowie XIV wieku księstwa śląskie składają hołdy lenne królowi czeskiemu, wchodząc tym samym w skład Królestwa Czeskiego. Księstwo nyskie taki hołd złożyło w 1351 roku. Tym samym Śląsk utracił całkowicie związek z Królestwem Polskim i wszedł w skład Królestwa Czech. W roku 1526 w wojnie z Turkami ginie bezpotomnie, zasiadający na tronie czeskim król Ludwik, syn Władysława Jagielończyka. Królestwo czeskie, a wraz z nim księstwo nyskie, przeszło pod panowanie Habsburgów. W roku 1740 wybuchają wojny austriacko-pruskie, w wyniku których Nysa wraz ze Śląskiem przechodzi w 1742 roku pod panowanie pruskie. Księstwo nyskie zostało wówczas podzielone na dwie części. Linię podziału stanowił odcinek łączący Biskupią Kopę z Bilą Vodą, leżącą u podnóża Gór Złotych. Układ ten zawarto 9 października 1741 roku na zamku w Przydrożu Małym. Ustalona wówczas granica jest granicą między Polską a Czechami. W roku 1810 Fryderyk Wilhelm III, król pruski dokonał sekularyzacji księstwa (wyjęcie spod władzy kościelnej). Na koniec kilka słów o nazwie księstwa. Dawna nazwa kasztelanii otmuchowskiej na początku XIV wieku ustaliła się jako "ziemia" lub "terytorium nyskie". W następnych wiekach była nieustalona i całe
terytorium nazywano przemiennie krajem biskupim a po nabyciu od książąt brzeskich Grodkowa, księstwem grodkowskim. W XVII wieku ustaliła się nazwa "Księstwo Nyskie". Pozostałe ciekawostki poznamy na trasach wycieczek....
Fragment tekstu o historii powiatu nyskiego pochodzi z publikacji Pana Kazimierza Staszkowa "Rowerem po dawnym Księstwie Nyskim" 1999r. Oficyna wydawnicza "Kasta".
